ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

Τό όλον θέμα περί ’Εκκλησίας είναι πολύπλευρον καί πολυδιάστατον καί δι’ αυτό παρίσταται ανάγκη νά εξετασθή όσο τόν δυνατόν γενικώτερον ή όπως λέγεται «πιό σφαιρικά» διά νά σχηματισθή μία γενική εικών.

 

            ’Έτσι λοιπόν μία άλλη πτυχή τού αυτού θέματος είναι καί αι αντιεκκλησίαι τού διαβόλου, αι οποίαι θέλουν νά εμφανισθούν ως ’Εκκλησίαι Χριστού, ενώ είναι τού αντιχρίστου, καί νά πολεμήσουν τό απολυτρωτικόν έργον τής ’Εκκλησίας. ‘Ο πόλεμος αυτός ήρχισε από τά βάθη τών αιώνων καί είναι τόσο παλαιός όσον καί ο άνθρωπος.

 

            Καί η πρώτη αντιεκκλησία ή αίρεσις εμφανίζεται μέσα εις τόν παράδεισον όπου ο διάβολος πείθει τούς πρωτοπλάστους νά παραβούν τήν εντολήν τού Θεού πιστεύοντες ότι τρώγωντες τόν απηγορευμένο καρπό θά εγίνοντο θεοί!!!

 

            ‘Ο ίδιος πόλεμος όμως συνεχίζεται καί κατά τού άλλου «παραδείσου», τής ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ τού ΧΡΙΣΤΟΥ, από τόν ίδιον τόν διάβολον πάλιν καί τούς οπαδούς του οι οποίοι μέ τάς ιδικάς των «εκκλησίας» παραπλανούν καί εκβάλλουν ψυχάς από τόν σημερινόν παράδεισον, τήν Εκκλησίαν ή δέν τάς αφήνουν νά εισέλθουν.

 

            Αι «εκκλησίαι» αύται είναι αι διάφορες αιρέσεις τάς οποίας εδημιούργησαν άνθρωποι τού διαβόλου οι οποίοι δέν ηθέλησαν νά υποταχθούν εις τήν ’Εκκλησίαν τού Χριστού.

 

Τί είναι Αίρεσις καί Αιρετικοί.

 

            Αίρεσις είναι τό αντίθετον τής ’Αληθείας.

 

            ‘Η ’Αλήθεια είναι ο Χριστός καί η διδασκαλία Του, η οποία υπάρχει εις τήν ‘Αγίαν Γραφήν.

 

            ‘Η αίρεσις είναι γέννημα τού εγωϊσμού καί τής υπερηφανείας καί ο πατήρ αυτής είναι ο διάβολος.  Καί όπως ο διάβολος δέν ηθέλησεν νά υποταχθή εις τό θέλημα τού Θεού, έτσι προσπαθεί νά παραπλανήση καί τούς ανθρώπους μέ τά ιδικά του ψεύδη, τά οποία διαδίδουν οι οπαδοί του, οι αιρετικοί.

 

            ‘Η αίρεσις διαστρέφει τήν ’Αλήθειαν, λίγο ή πολύ, αναλόγως τής τακτικής της.

 

            ‘Η αίρεσις βλασφημεί τόν Θεόν αρνουμένη τάς θείας καί αιωνίους αληθείας τής ‘Αγίας Γραφής.

 

            ‘Η αίρεσις είναι κακοδοξία, ψευδοδοξία καί ετεροδοξία. ’Εργάζεται διά τήν κατάργησιν τής ’Εκκλησίας.

 

            Αίρεσις είναι κάθε απόκλισις από τήν ορθήν διδασκαλίαν τής ορθοδόξου Χριστιανικής Πίστεως.

 

            ’Εάν η αποδοχή τής ’Ορθής Πίστεως οδηγή εις τήν ’Εκκλησίαν, η αποδοχή τής ψευδούς πίστεως εξάγει απ’ αυτήν.

 

            Εάν κάποιος θελήση νά αναγάγη εις δόγμα σωτηρίας πράγμα δευτερεύον, έστω καί καλόν, καθίσταται αυτομάτως αιρετικός.  Αι περισσότεραι σύγγρονοι προτεσταντικαί αιρέσεις απολυτοποιούν ένα μέρος.  Π.χ. οι προτεστάνται τήν ‘Αγία Γραφή, οι πεντηκοστιανοί τήν γλωσσολαλία, οι ’Ατβεντισταί τό Σάββατο, οι Βαπτισταί τό βάπτισμα, οι φωτισμένοι τά οράματα, άλλοι τό κήρυγμα κ.λπ., κ.λπ.

 

            ’Από τήν πρώτην εμφάνισιν τής ’Εκκλησίας ήρχισεν ο πόλεμος κατ’ Αυτής. Δι’ αυτό ο Χριστός είπεν: «ει τόν λόγον μου ετήρησαν καί τόν υμέτερον τηρήσουσιν», (’Ιωάν. ΙΕ΄, 20).

 

            ‘Ο ’Απ. Παύλος μέ ’Ανάθεμα απειλεί τούς διαστροφείς τού Ευαγγελίου, οποιοιδήποτε καί άν είναι αυτοί, γράφων: «…ει τίς υμάς ευαγγελίζεται παρ’ ό παρελάβετε καί ευαγγελισάμεθα υμίν κάν ημείς κάν άγγελος εξ ουρανού ΑΝΑΘΕΜΑ έστω». (Γαλ. Α΄, 8-9).  ‘Ο Ευαγγ. ’Ιωάννης λέγει: «’Αγαπητοί, μή παντί πνεύματι πιστεύετε, αλλά δοκιμάζετε τά πνεύματα, ει εκ τού Θεού εστίν…», (Α’ ’Ιωάν. Δ΄, 1).

 

Μέ αυτά καί μέ περισσότερα άλλα, οι ’Απόστολοι, προφυλάσσουν τά πιστά μέλη τής ’Εκκλησίας από τούς οπαδούς τού διαβόλου, οι οποίοι έρχονται μέ ένδυμα προβάτου αλλά είναι «λύκοι, βαρείς μή φειδόμενοι τού ποιμνίου», (Πράξ. Κ΄, 29).

 

            ‘Η ’Εκκλησία επολεμήθη από τόν διάβολον όστις εχρησιμοποίησεν, δι’ αυτόν τόν πόλεμον τρείς μεγάλους εχθρούς.

 

            Πρώτος, ήταν οι ‘Εβραίοι, οι οποίοι εσταύρωσαν τόν Χριστόν, εδίωξαν τούς Χριστιανούς μέ οιονδήποτε τρόπον ηδυνήθησαν, όπως καί τόν πρωτομάρτυρα Στέφανον, κ.λπ.

 

            Δεύτερος, ήταν οι ειδωλολάτραι, οι οποίοι, μέ τούς επί τρισήμισι αιώνας διωγμούς καί τά απάνθρωπα μαρτύρια, έχυσαν ποταμούς αιμάτων, σφαγιάζοντες εκατομμύρια αγίους μάρτυρας τού Χριστού.

 

            Τρίτος, ήταν καί είναι οι διάφοροι Αιρετικοί ανά τούς αιώνας, οι οποίοι εν πολλοίς ήσαν εφάμιλλοι τών δύο προηγουμένων καί μάλιστα ξεπέρασαν αυτούς.

 

            Τέτοιες αιρέσεις καί αιρετικοί υπήρχαν πάρα πολλοί, οι κυριώτεροι εξ αυτών ήσαν:

 

1)  Αυτοί οι οποίοι μαζί μέ τό βάπτισμα έκαναν καί περιτομή. (Γαλάτ. ΣΤ΄, 12-14).

 

2)      Οι Νικολαίται.

 

3)      Αυτοί οι οποίοι δέν εδέχοντο τόν ’Απ. Παύλον ως Απόστολον τού Χριστού.

 

4)      ‘Ορισμένοι εκ τών Γαλατών οι οποίοι διέστρεφον τό Ευαγγέλιον διά τούς οποίους γράφει ο ’Απ. Παύλος:  «Ει μή τινές εισίν οι ταράσσοντες υμάς καί θέλοντες μεταστρέψαι τό Ευαγγέλιον τού Χριστού», (Γαλ. Α΄,  7).

 

5)      Οι Γνωστικοί, οι Κυαροί, οι Νοβατιανοί, οι Μελιτιανοί, οι Δοκιτήται, οι Μανιχαίοι, οι Μαρκιωνισταί, κ.λπ.

 

’Αργότερον οι ’Αρειανοί οι οποίοι ηρνούντο τήν θεότητα τού Χριστού.

 

            Οι Μακεδονιανοί, ηρνούντο τήν υπόστασιν καί Θεότητα τού ‘Αγίου Πνεύματος.

 

            Οι Νεστοριανοί, οι Μονοφυσίται, οι Μονοθεληταί.

 

            Τόν όγοδοον αιώνα (726 – 843) οι Εικονομάχοι.

 

            Τόν ενδέκατον, 1054 η αίρεσις τού παπισμού.

 

            Τόν δέκατον τ΄ταρτον αιώνα οι Βααρλαμίται επί Αγίου Γρηγορίου τού Παλαμά, (1341 – 1341).

 

            Τόν δέκατον πέμπτον αιώνα 1439 οι λατινόφρονες τής Φερράρας καί Φλωρεντίας επί Αγίου Μάρκου, τής Εφέσου τού Ευγενικού.

 

            Τόν δέκατον έκτον αιώνα η αίρεσις τού Προτεσταντισμού, 1516.  Σήμερον αριθμεί (300) καί πλέον «εκκλησίες».

 

            Τέλη τού 16ου αιώνος 1594 [1] περίπου εμφανίζεται τό «παρακλάδι» τού παπισμού οι αιρετικοί Ουνίται, μεγάλοι αιρετικοί καί προβατόσχημοι λύκοι, οι οποίοι μέχρι σήμερον πολλά δεινά επέφερον εις τήν Εκκλησίαν καί εις τούς Ορθοδόξους λαούς, ιδιαίτερα εις τό έθνος μας.

 

            Εις τόν αιώνα μας όμως όλαι αι Αιρέσεις ηνώθησαν εις μίαν, τήν Παναίρεσιν τού Αθέου καί Αντιχρίστου Οικουμενισμού, ο οποίος είναι η ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΑ ή η εκκλησία τού Διαβόλου.

 

            Δόγμα τού Οικουμενισμού είναι, ότι η Εκκλησία τού Χριστού δέν υπάρχει σήμερον, αλλά θά ανασυσταηύ όταν καί άν ενωυούν όλαι αι αιρετικαί εκκλησίαι.  Αυτή η αιρεστική θεωρία λέγαται θεωρία τών κλάδων, (BRANCH – THEORY).

 

            Οι οικουμενισμός συνελήφθη ως ιδέα πρό δεκάδων ετών καί ήρχισε νά υλοποιείται μέ τήν Αιρετικήν Εγκύκλιον τού Οικουμενικού Πατριαρχείου τού 1920.

 

            Ήρχισεν νά εφαρμόζεται μέ τό Ληστρικόν καί Αντορθόδοξον συνέδριον τού Αρχιμασσώνου Μελετίου Μεταξάκη τό 1923.  Καί η πρώτη εφαρμογή ήτο η παράνομος εισαγωγή τού νέου παπικού Γρηγοριανού Ημερολογίου τήν 10,3,1924.

 

            Έλαβεν σάρκα καί οστά η παναίρεσις αύτη ιδρθυείσα τό 1948, εις τό Άμστερνταμ τής Ολλανδίας.  (Από 22 Αυγούστου – 4 Σεπτεμβρίου τού 1948).

 

            Ιδρυταί αυτής ήσαν: Αι περισσότεραι προτεσταντικαί αιρετικαί εκκλησίαι καί τά περισσότερα «ορθόδοα» Πατριαρχεία καί αυτοκέφαλοι εκκλησίαι.

 

            Σήμερον αριθμεί πάνω από (370) «εκκλησίας».

 

            Μέλη λοιπόν τής αντιχρίστου αυτής παναιρέσεως καί ιδρυτικά μάλιστα, είναι καί οι λεγόμενοι ορθόδοξοι νεσημερολοίται καί όσοι συλλειτουργούν καί έχουν εκκλησιαστικήν κοινωνίαν μετ΄αυτών, ή έλαωον εξ αυτών τήν «νεοημερολογίτικην διαδοχήν», οι οποίοι πολεμούν τήν ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ καί ούτω καθίστανται αυτόχρημα εκκλησιομάχοι.

 

            Περί τού οικουμενισμού αναφέρομεν καί εις άλλα κεφάλαια τού παρόντος.  Είναι η θρησκεία ή πανθρησκεία τού αντιχρίστου καί προετοιμάζει τόν ερχομόν του.

 

            Άλλη αίρεσις εις τόν αιώνα μας η οποία έχει προέλευσιν καί βάσιν προτεσταντική είναι η Νεοεικονομαχική αίρεσις, η οποία διά τών αιρετικών αιρετικών θεωριών τής, καταργεί καί καταστρέφει εις πρώτιν κίνησίν της τό 90% τών Ιερών Εικόνων.

 

            Αυτή η αίρεσις ενεφανίσθη κατά τό διάστημα (1975 – 1995) καί κατεδικάσυη καί ανθεματίυη υπό τής Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας δί’ επισήμων Συνοδικών Εγκυκλίων, 1977, 1978, 1983, 1991, 1992, 1993 καί άλλωνπολλών.

 

            Η αίρεσις αύτη καταστρέφει καί πλεμά τάς εικόνασς: 1) Τής Αγίας Τριάδος, 2) τής Αναστάσεως τού Χριστού εκ τού Τάφου, 3) εικόνας μέ τέματα από τάς οράσεις προφητών, κ.λπ.  Δηλαδή αρνούνται τάς Ακτίστους Ενεργείας τού Θεού, καί εμμέσως τάς καταργούν, 4) όλας τάς κλασσικάς, καθώς κάι άλλας πολλάς, χαρακτηρίζοντες αυτάς είδωλα, αιρετικάς, παγανισμό καί τούς προσκυνούντας, ειδωλολάτρας καί αιρετικους, παγανιστάς, πλυθεϊστάς κ.λπ.

 

            Μία εκ τών θεωριών της είναι ότι: «εκτός τής σαρκώσεως ουδεμία εικόνισις» επιτρέπεται (Μαξίμου Αιρεσιάρχου).

 

            Αιρέσεις υπήρξαν εκατοντάδες, ημείς παρεθέσαμεν μόνον ωρισμένας εξ αυτών τάς κυριωτέρας.

 

            Η ανάγκη αντιμετωπίσεως καί καταπολεμήσεως τών αιρέσεωνέγινε αιτία αναζητήσεως καί διαφυλάξεως τής ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ καί τής ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ήδη από τάς αρχάς τού δευτέρου αιώνος μ.Χ.

 

            Έτσι διεσώθη η ελέω Θεού Γνησία ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ, διά τής ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ καί δι’ αυτής διοχετεύεται η Γνησία Διδασκαλία τού Χριστού, μέσω τών Αγίων Αποστόλων καί Αγίων καί Θεοπνεύστων Πατέρων.  Καί ούτω διατηρηθείσα καί διαφυλαχθείσα αμιγής καί απαραχάρακτος ανά τούς αιώνας έφθασεν μέχρις ημών, Χάριτι Θεού.  Διότι απωλεσθείσης τής μιάς, αυτομάτως απωλείται καί η ετέρα κατά τήν θεόπνευστον γνώμην τών αγίων.

 

            Άς μή Θεομαχούν καί Εκκλησιομαχούν ματαιοπονούντες οι αιρετικοί, διότι η Κεφαλή τής Εκκλησίας, ο Χριστός, τήν κατέστησεν απρόβλητον, ούτως ώστε, «καί πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν Αυτής», καί «σκληρόν πρός κέντρα λακτίζειν». (Πράξ. ΚΣΤ’ 14)

 

            Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, υπό τού Αγ. Πνεύματος εμπνευσθείς, διά τήν Θεϊκήν δύναμιν τής ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ μάς διδάσκει:  «Πόσοι επολέμησαν τήν Εκκλησίαν καί οι πολεμήσαντες απώλοντο.  Αυτή δέ υπέρ τόν ουρανόν αναβέβηκε.  Τοιούτον έχει μέγεθος η Εκκλησία, πολεμουμένη νικά, επιβουλευομένη περιγίγνεται, υβριζομένη λαμπροτέρα καθίσταται, δέχεται τραύματα καί ου καταπίπτει, υπό τών ελκών κλυδωνίζεται αλλ’ ου καταποντίζεται, χειμάζεται αλλά ναυάγιον ουχ υπομένει, παλαιεί αλλ’ ουχ ηττάται, πυκτεύει αλλ’ ου νικάται».  (Ι. Χρυσόστομος ΕΠ Migne 52, 397 – 398).

 

[1] Η αρχή εγένετο τό 1215