ΑΡΧΙΚΗ / ΙΕΡΟΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗΤΑΡΙΟΝ / ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΙΕΡΟΝ ΠΡΟΣΕΧΗΤΑΡΙΟΝ

ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Μητροπολίτης Γ.Ο.Χ. Θεσσαλονίκης Χρυσόστομος (Μητρόπουλος )

Ἔκδοσις Β´ – Θεσσαλονίκη 2014

ΟΜΟΛΟΓΙΑ

ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ  ΠΙΣΤΕΩΣ

 1. ΠΡΟΛΟΓΟΣ

 2. ΕΙΣΑΓΩΓΗ – ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

 3. ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΥ

 4. ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΟΡΘΡΟΥ / ΕΞΑΨΑΛΜΟΣ

 5. ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΗΣ Θ’ ΩΡΑΣ

 6. Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΕΣΠΕΡΙΝΟΥ

 7. ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΜΙΚΡΟΥ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟΥ / ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 8. ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΙ ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ

 9. ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΥ ΚΑΝΟΝΟΣ

10. ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΥ ΚΑΝΟΝΟΣ

11. ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΑ ΤΡΟΠΑΡΙΑ ΤΩΝ ΟΚΤΩ ΗΧΩΝ

12. ΤΡΟΠΑΡΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ / ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΑ ΚΑΤΑ ΤΑΞΙΝ ΑΓΙΩΝ

13. ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΑΝΗΡ

14. ΑΝΟΙΞΑΝΤΑΡΙΑ

15. ΤΡΙΑΔΙΚΑ ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΑ

16. ΕΥΛΟΓΗΤΑΡΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΑ

17. ΕΥΛΟΓΗΤΑΡΙΑ ΝΕΚΡΩΣΙΜΑ

18. ΥΜΝΟΙ ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟΙ

19. ΕΥΧΑΙ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ

20. ΠΕΡΙ ΣΧΙΣΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΕΩΝ

21.  ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

22. ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΦΛΩΡΙΝΟΣΕΡΑΦΕΙΜΙΚΩΝ

23. ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΝΕΟΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑΣ

24. ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑΧΩΝ

25. ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ

26. ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΔΙΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ, ΤΟΝ ΜΕΓΑΝ ΑΓΙΑΣΜΟΝ, ΤΟ ΑΝΤΙΔΩΡΟΝ & ΤΟΝ ΜΙΚΡΟΝ ΑΓΙΑΣΜΟΝ

27. ΑΙ ΝΗΣΤΕΙΑΙ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ

28. ΚΑΤΑΛΥΣΕΙΣ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

29. ΜΗΝΟΛΟΓΙΟΝ ΑΚΙΝΗΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ

30. ΚΙΝΗΤΑΙ ΕΟΡΤΑΙ ΤΡΙΩΔΙΟΥ & ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΑΡΙΟΥ

31. ΠΑΣΧΑΛΙΑ 2014 – 2034

            Πιστεύω, προσκυνῶ καὶ λατρεύω ΕΝΑ  ΘΕΟΝ,  ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΟΝ, ΠΑΤΕΡΑ, ΥΙΟΝ καὶ ΑΓΙΟΝ  ΠΝΕΥΜΑ, Τριάδα Ὁμοούσιον, Ἀδιαίρετον, Ἀχώριστον καὶ Ἀναλλοίωτον.

 

            Συνομολογῶ μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων ὅτι πιστεύω καὶ φρονῶ βεβαίως καὶ ἀναμφιβόλως εἰς ὅ,τι φρονεῖ καὶ πιστεύει ἡ ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ  ΚΑΙ  ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ  ΕΚΚΛΗΣΙΑ  ΧΡΙΣΤΟΥ τοῦ ΘΕΟΥ, καὶ ὅ,τι Καταδικάζει καὶ Ἀναθεματίζει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, καὶ ἐγὼ ὡσαύτως.

 

            Ἡμεῖς τηροῦμεν καὶ κρατοῦμεν Ἅπαντα τὰ Θεόπνευστα Ὀρθόδοξα ΔΟΓΜΑΤΑ καὶ τὰς Ἱερὰς ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς, Ἀποστολικῆς καὶ Ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας.

 

            «Ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατράσιν…. οὓς μὲν τῷ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙ παραπέμπουσι, καὶ ἡμεῖς ἀναθεματίζομεν· οὓς δὲ τῇ ΚΑΘΑΙΡΕΣΕΙ, καὶ ἡμεῖς καθαιροῦμεν· οὓς δὲ τῷ ΑΦΟΡΙΣΜῼ, καὶ ἡμεῖς ἀφορίζομεν· οὓς δὲ ΕΠΙΤΙΜΙῼ παραδιδόασι, καὶ ἡμεῖς ὡσαύτως ὑποβάλλομεν…» (Α΄ Κανὼν Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου). Ὡς ἐκ τούτου:

 

            Τοὺς ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΗΤΑΣ, Καινοτόμους Νεωτεριστάς, Σχισματοαιρετικοὺς Οἰκουμενιστάς, τοὺς ἐμπίπτοντας εἰς τὴν Καταδίκην καὶ τὸν Ἀναθεματισμὸν τῶν Ἁγίων καὶ Πανορθοδόξων Συνόδων τῶν ἐτῶν 1583, 1587, 1593, 1848 καὶ ἄλλοτε, Ἀναθεματίζομεν. ΑΝΑΘΕΜΑ.

 

            Τοὺς ΦΛΩΡΙΝΟΣΕΡΑΦΕΙΜΙΚΟΥΣ, τοὺς Οὐνίτας τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, τοὺς ἕλκοντας τὰς χειροτονίας καὶ τὴν διαδοχὴν τῶν ἐπισκόπων των ἀπὸ Σχισματικοὺς καὶ Νεοημερολογίτας καὶ Λατινόφρονας Αἱρετικούς, τοὺς πιστεύοντας ὅτι ἡ Νεοημερολογιτικὴ Ἐκκλησία καὶ αἱ κοινωνοῦσαι αὐτῇ εἶναι Ὀρθόδοξοι, ἔχουσαι Χάριν Ἁγίου Πνεύματος εἰς τὰ Μυστήριά των καὶ παρέχουσαι Σωτηρίαν, ὡς φύσει καὶ οὐσίᾳ ὁμαίμονας τῶν Νεοημερολογιτῶν καὶ ὡς Σχισματικούς, Ἀναθεματίζομεν. ΑΝΑΘΕΜΑ.

 

            Τοὺς ΝΕΟΕΙΚΟΝΟΜΑΧΟΥΣ, τοὺς συγχρόνους Αἱρετικούς, τοὺς ἀρνουμένους τὴν εἰκονογράφησιν τῶν Θεοφανειῶν τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἤτοι, τοῦ Θεοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοὺς μὴ δεχομένους τὴν Συμβολικὴν Εἰκόνισιν τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἤτοι, τοῦ Θεοῦ Πατρὸς ὡς Παλαιοῦ τῶν ἡμερῶν καὶ τοῦ Υἱοῦ ὡς ἐσαρκώθη καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐν εἴδει Περιστερᾶς, ἀπορρίπτοντας οὕτω ὡς ὁ Αἱρετικὸς Βαρλαὰμ τὰς Ἀκτίστους Ἐνεργείας διὰ τῶν ὁποίων ἐμφανίζεται Συμβολικῶς ὁ Θεός, τοὺς χαρακτηρίζοντας τὰς μὲν εἰκόνας αὐτὰς Αἱρετικὰς καὶ Εἴδωλα, τοὺς δὲ προσκυνοῦντας αὐτὰς Αἱρετικούς, Λατινόφρονας, Εἰδωλολάτρας καὶ Παγανιστάς, τοὺς μὴ δεχομένους τὴν εἰκόνα τῆς ἐκ τοῦ Τάφου Σωματικῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ὡς δῆθεν Λατινικῆς, Αἱρετικῆς καὶ Ἀντιευαγγελικῆς, τοὺς συκοφαντοῦντας τὴν ἐκ Τάφου Σωματικὴν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ ὡς «ὑποθετικὸν γεγονός» καὶ αὐθαδιάζοντας ὅτι οὐδεὶς εἶδε τὸν Χριστὸν ἐγειρόμενον ἐκ τοῦ Τάφου, ἀντ᾽ αὐτῆς δὲ δεχομένους ὡς εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ τὴν εἰς Ἅδου Κάθοδον, καίτοι ἐν τῷ Ἅδῃ πάλιν οὐδεὶς εἶδεν Αὐτόν, καὶ κηρύσσοντας τὴν βλασφημίαν ὅτι ἀνέστη ἡ ψυχὴ τοῦ Χριστοῦ ἐκ τοῦ Ἅδου, ὡς νὰ εἶχεν ἀποθάνει καίτοι ἦτο ΤΕΘΕΩΜΕΝΗ, τοὺς εἰκονίζοντας τὴν Γέννησιν τοῦ Χριστοῦ μετὰ λουτροῦ καὶ μαιῶν, καταργοῦντας οὕτω τὴν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν Ἀειπαρθενίαν τῆς Θεοτόκου (ἀντιτιθεμένους εἰς τὸν 79ον Κανόνα τῆς Πενθέκτης), τοὺς μὴ δεχομένους νὰ εἰκονίζεται εἰς τὴν Πεντηκοστὴν ἡ Παναγία, καίτοι ἦτο παροῦσα εἰς τὸ Ὑπερῶον κατὰ τὴν ἐπιφοίτησιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὡς ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς (Πράξ. Α´ 14), τοὺς μὴ εἰκονίζοντας τοὺς 12 ἐκλελεγμένους Ἀποστόλους τοῦ Χριστοῦ εἰς τὴν Πεντηκοστὴν καὶ προσθέτοντας ἄλλους, παραποιοῦντες τὴν Εὐαγγελικὴν Ἱστορίαν, τοὺς χαρακτηρίζοντας τὰς μὴ Βυζαντινὰς εἰκόνας Αἱρετικὰς καὶ «κακέκτυπα τοῦ Διαβόλου», τοὺς κηρύττοντας ὅτι αἱ κλασσικαὶ εἰκόνες εἰκονίζουν τὸν Χριστὸν μόνον ὡς ἄνθρωπον, ἐνῶ αἱ Βυζαντιναὶ ὡς Θεάνθρωπον, δεχόμενοι δηλαδὴ τὴν αἵρεσιν ὅτι εἰκονίζεται ἡ Θεϊκὴ Φύσις, τοὺς φρονοῦντας ὅτι ὅσοι εἰκονίζουν τὸν Χριστὸν εἰς τὴν Κλασσικὴν τέχνην τὸν χωρίζουν ἀπὸ τὴν Θεότητά του καὶ γίνονται Αἱρετικοὶ Νεστοριανοί, τοὺς δογματίζοντας ὅτι «ἐκτὸς τῆς σαρκώσεως οὐδεμία εἰκόνισις ἐπιτρέπεται», τοὺς διδάσκοντας πὼς «ὅ,τι δὲν ἔχει ὑλικὸν πρωτότυπον δὲν εἰκονίζεται, ἀλλ᾽ εἶναι εἴδωλον ἡ εἰκὼν αὐτοῦ», καὶ ἄλλα παρεμφερῆ Αἱρετικά, φρενοβλαβῆ καὶ παρανοϊκά, ὡς Εἰκονομάχους, Ἐκκλησιομάχους, Χριστομάχους καὶ Θεομάχους, Ἀναθεματίζομεν. ΑΝΑΘΕΜΑ.

 

            Τοὺς ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑΧΟΥΣ, τοὺς συγχρόνους Αἱρετικούς, τοὺς πιστεύοντας ὅτι ἡ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας ΔΕΝ εἶναι Θεϊκή, ὡς νὰ μὴν ἦτο Θεὸς ὁ Χριστός, ὡς νὰ μὴν ἦτο ὁ Θεὸς Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, ὡς νὰ μὴν ἦτο τοῦ Θεοῦ ἡ Ἐκκλησία, καὶ στεροῦντας τὴν Ἐκκλησίαν τῶν Ἀκτίστων Θεϊκῶν Ἐνεργειῶν αἱ ὁποῖαι μόνον ἐκ Θεϊκῆς Κεφαλῆς δύνανται νὰ πηγάσουν καὶ νὰ τὴν ἁγιάσουν, τοὺς πιστεύοντας ὅτι «Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ΟΧΙ ἡ Ἁγία Τριάς», ὡς νὰ μὴν εἶναι ὁ Εἷς τῆς Ἁγίας Τριάδος ὁ Χριστός, καὶ ἡ Ἐκκλησία Του νὰ μὴν εἶναι ἡ Εὐλογημένη Βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοὺς πρεσβεύοντας ὅτι «Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ἀνθρωπίνη φύσις τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι τὸ Θεαρχικὸν Πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ, ἤτοι ὁ Ἐνανθρωπήσας Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ», τοὺς κηρύσσοντας ὅτι Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ΟΧΙ ὁ Ἄκτιστος καὶ Ἄναρχος Λόγος, τοὺς διδάσκοντας ὅτι ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ δὲν ὑπῆρξε ποτὲ Κεφαλὴ καμμίας Ἐκκλησίας, τοὺς ἰσχυριζομένους ὅτι εἶναι «ἐκ τοῦ Διαβόλου» ὅσοι πιστεύουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ ὑπῆρχε πρὸ Χριστοῦ, Ἀναθεματίζομεν. ΑΝΑΘΕΜΑ.

 

            Τοὺς ΤΡΙΑΔΟΜΑΧΟΥΣ, τοὺς συγχρόνους Αἱρετικούς, τοὺς πιστεύοντας ὅτι ἀλλοιώθηκε καὶ διαφοροποιήθηκε κατὰ τὴν Σάρκωσιν ἡ Θεαρχικὴ Ὑπόστασις τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, τοὺς κηρύττοντας ὅτι κατὰ τὴν ἐνανθρώπησιν ἔπαθε τροπήν, ἀλλοίωσιν καὶ διαφοροποίησιν τὸ Πρόσωπον τοῦ Υἱοῦ, ὅπως ἐκήρυττεν ὁ Ἄρειος, τοιουτοτρόπως κατάγοντες τὸν ΘΕΟΝ  ΛΟΓΟΝ εἰς τάξιν κτίσματος, μετατρέποντες τὴν ΤΡΙΑΔΑ εἰς ΔΥΑΔΑ καὶ καθιστῶντες ΤΡΕΠΤΟΝ καὶ ΑΛΛΟΙΩΤΟΝ τὸν ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΟΝ  ΘΕΟΝ, Ἀναθεματίζομεν. ΑΝΑΘΕΜΑ.

 

            Τοὺς ΧΡΙΣΤΟΜΑΧΟΥΣ, τοὺς συγχρόνους Αἱρετικούς, τοὺς διδάσκοντας ὅτι τὸ Πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ ΔΕΝ εἶναι Προαιώνιον καὶ Ἄναρχον, παρὰ μόνον ὡς Σχέδιον εἰς τὴν Βουλὴν τοῦ Θεοῦ, καὶ δι᾽ αὐτὸ ἔχει χρονικὴν ἀρχὴν ὑπάρξεως ὅπως τὰ κτίσματα, τοὺς κηρύσσοντας τὴν Αἵρεσιν τοῦ Νεστορίου ὅτι εἶναι ΑΛΛΟΣ ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ ΑΛΛΟΣ ὁ Χριστός, τοὺς πιστεύοντας ὅτι τὸ Πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ εἶναι Διπλοῦν καὶ ὄχι Ἁπλοῦν, τοὺς διαστρέφοντας τὴν Ἀλήθειαν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὴν Βλασφημίαν ὅτι «Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ΟΧΙ ἡ Ἁγία Τριάς», ἐμπιπτόντων οὕτω αὐτῶν εἰς σωρείαν Αἱρέσεων, ἤτοι, ἀρνουμένων ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Εἷς τῆς Ἁγίας Τριάδος, διασπώντων τὴν ΕΝΟΤΗΤΑ καὶ ΤΑΥΤΟΥΡΓΙΑΝ τῆς Ἁγίας Τριάδος, διαταρασσόντων τὰς ἐνδοαγιοτριαδικὰς σχέσεις, καὶ ἐμφανιζόντων τὸν Χριστὸν ἐνεργοῦντα ὡς ἓν ἄλλο ξένον πρόσωπον, τέταρτον, ἐξωαγιοτριαδικόν, Ἀναθεματίζομεν. ΑΝΑΘΕΜΑ.

 

            Τοὺς ΘΕΟΜΑΧΟΥΣ, τοὺς συγχρόνους Αἱρετικούς, τοὺς φρονοῦντας ὅλα τὰ ἀνωτέρω, τοὺς ἀρνουμένους ὅτι ἡ Ἁγία Τριὰς σώζει, λέγοντας ὅτι ἡ Ἐκκλησία σώζει ποὺ ἔχει σάρκα καὶ αἷμα τὰ ὁποῖα δὲν ἔχει ἡ Ἁγία Τριάς, τοὺς κηρύσσοντας ὅτι τὴν Ἐκκλησίαν τὴν οἰκοδόμησεν ὁ Χριστὸς καὶ ΟΧΙ ἡ Ἁγία Τριάς, καίτοι ἡ Ἁγία Τριὰς ταυτουργεῖ, ὅτι ΔΕΝ θὰ ἀφήσουν τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ νὰ περάσῃ εἰς τὰ χέρια τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὅτι τὴν Ἐκκλησίαν τὴν κυβερνᾶ ὁ Χριστὸς καὶ ΟΧΙ ἡ Ἁγία Τριάς, καὶ ὅτι ΔΕΝ Βασιλεύει ἡ Ἁγία Τριὰς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, καθὼς καὶ ἄλλα παρεμφερῆ Αἱρετικὰ καὶ φρενοβλαβῆ, Ἀναθεματίζομεν. ΑΝΑΘΕΜΑ.

 

            Τοὺς Ἀντιχρίστους Παναιρετικοὺς ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΣ, τοὺς πρεσβεύοντας τὴν Συγκρητιστικὴν Θεωρίαν τῶν Κλάδων (BRANCH THEORY) — κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ σήμερον δὲν εἶναι Μία, ἀλλὰ ἔχει διαιρεθῆ εἰς διαφόρους Ὁμολογίας–Ἐκκλησίας ἢ Κλάδους, ἕκαστος τῶν ὁποίων κατέχει μέρος μόνον τῆς Ἀληθείας καὶ οὐδεὶς κατέχει ὅλην τὴν Ἀλήθειαν, καὶ μόνον ὅταν ἐπανενωθοῦν ὅλοι οἱ Κλάδοι, ὅπερ ἀπεργάζεται τὸ Σατανοκίνητον Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν, θὰ ἀπαρτισθῇ πάλιν ἡ Μία Ἐκκλησία–τοὺς ἀρνουμένους δηλαδὴ τὴν ὕπαρξιν τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ καὶ ἐναντιουμένους εἰς τὴν Αὐτοαλήθειαν τὸν Χριστόν, τὸν ἐπαγγειλάμενον, «καὶ πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. ΙΣΤ´ 18) καὶ «ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾽ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. ΚΗ´ 20) Ἀναθεματίζομεν. ΑΝΑΘΕΜΑ, ΑΝΑΘΕΜΑ, ΑΝΑΘΕΜΑ.

 

            Τοὺς δὲ Αἱρετικοὺς Παπικούς, Προτεστάντας, Μονοφυσίτας, Νεστοριανούς, τοὺς λάτρεις τοῦ Ἑωσφόρου καὶ Σατανᾶ Ἑβραιοσιωνιστὰς καὶ Μασόνους, τοὺς Εἰδωλολάτρας καὶ τοὺς Ἀθέους, πᾶσαν ΑΙΡΕΣΙΝ καὶ τὴν ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΤΙΚΗΝ ΠΑΝΑΙΡΕΣΙΝ ΚΑΙ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΝ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΑΘΕΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, Ἀναθεματίζομεν. ΑΝΑΘΕΜΑ, ΑΝΑΘΕΜΑ, ΑΝΑΘΕΜΑ.

 

            «Ὅλοις τοῖς Αἱρετικοῖς, ΑΝΑΘΕΜΑ» (Ἁγία Ζ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος). (1)

 

            «Ἡμεῖς τῇ ἀρχαίᾳ Νομοθεσίᾳ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐπακολουθοῦμεν, ἡμεῖς τοὺς θεσμοὺς τῶν Πατέρων φυλάττομεν, ἡμεῖς τοὺς προσθέτοντάς τι ἢ ἀφαιροῦντας ἐκ τῆς Ἐκκλησίας ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ» (αὐτόθι). (2)

 

            «Ἅπαντα τὰ παρὰ τὴν Ἐκκλησιαστικὴν Παράδοσιν, καὶ τὴν Διδασκαλίαν καὶ ὑποτύπωσιν τῶν Ἁγίων καὶ Ἀοιδίμων Πατέρων καινοτομηθέντα, ἢ πραχθέντα ἢ μετὰ τοῦτο πραχθησόμενα, ΑΝΑΘΕΜΑ» (αὐτόθι). (3)

 

            «Εἴ τις πᾶσαν Παράδοσιν Ἐκκλησιαστικὴν ἔγγραφον ἢ ἄγραφον ἀθετεῖ, ΑΝΑΘΕΜΑ ἔστω» (αὐτόθι). (4)

 

            «Κρατῶμεν τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ἣν παρελάβομεν ἄδολον παρὰ τηλικούτων ἀνδρῶν, ἀποστρεφόμενοι πάντα νεωτερισμὸν ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ Διαβόλου. Ὁ δεχόμενος νεωτερισμὸν κατελέγχει ἐλλιπῆ τὴν κεκηρυγμένην Ὀρθόδοξον Πίστιν. Ἀλλ᾽ αὕτη πεπληρωμένη ἤδη ἐσφράγισται, μὴ ἐπιδεχομένη μήτε μείωσιν, μήτε αὔξησιν, μήτε ἀλλοίωσιν ἥντιναοῦν, καὶ ὁ τολμῶν ἢ πρᾶξαι, ἢ συμβουλεῦσαι, ἢ διανοηθῆναι τοῦτο, ἤδη ἠρνήθη τὴν Πίστιν τοῦ Χριστοῦ, ἤδη ἑκουσίως καθυπεβλήθη εἰς τὸ ΑΙΩΝΙΟΝ ΑΝΑΘΕΜΑ, διὰ τὸ Βλασφημεῖν εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ὡς τάχα μὴ ἀρτίως λαλῆσαν ἐν ταῖς Γραφαῖς καὶ διὰ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.»

 

            Ἅπαντες οὖν οἱ νεωτερίζοντες ἢ Αἱρέσει ἢ Σχίσματι, ἑκουσίως ἐνεδύθησαν, κατὰ τὸν Ψαλμωδὸν «κατάραν ὡς ἱμάτιον» (Ψαλμ. ΡΗ´ 17), κἄν τε Πάπαι, κἄν τε Πατριάρχαι, κἄν τε Κληρικοί, κἄν τε λαϊκοὶ ἔτυχον εἶναι, «κἂν Ἄγγελος ἐξ Οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ᾽ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ΑΝΑΘΕΜΑ ἔστω» (Γαλ. Α´ 8). (5)

 

            Ὑπόσχομαι εἰς τὴν ΟΜΟΟΥΣΙΟΝ, ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΝ ΚΑΙ ΖΩΑΡΧΙΚΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑΝ ΤΡΙΑΔΑ, τὸν ΕΝΑ ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΟΝ ΘΕΟΝ, ὅτι θὰ διακρατήσω Ἀπαραχάρακτον, Ἀνόθευτον καὶ Ἀναλλοίωτον τὴν Ἱερὰν ταύτην Ὁμολογίαν Ὀρθοδόξου Πίστεως τῶν Ἁγίων Θεοφόρων Πατέρων καὶ Θεοπνεύστων Ἀποστόλων ἕως ἐσχάτης μου ἀναπνοῆς, μὲ τὴν Χάριν τοῦ Παναγίου καὶ Τελεταρχικοῦ Πνεύματος, πρεσβείαις τῆς Πανυπερευλογημένης Ἐνδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας, τῶν Ἐπουρανίων Δυνάμεων Ἀσωμάτων, τοῦ Τιμίου Ἐνδόξου Προφήτου Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου, καὶ πάντων τῶν Ἁγίων. ΑΜΗΝ.

 

 


 

(1) Ἁγία Ζ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, Πράξις Η´ (Πρακτικὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τ. Γ´, στήλη 383/883, ἔκδοσις Καλύβης Τιμίου Προδρόμου, Σκήτη Ἁγίας Ἄννης, Ἅγιον Ὄρος, 1986).

(2,4) Ἁγία Ζ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, Πράξ. Η´ (Πρακτικὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τ. Γ´, στήλη 383 καὶ 883).

(3)  Ὅρος τῆς Ἁγίας Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (Πρακτικὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τ. Γ´, στήλη 406/906, ἔνθα ἀνωτέρω, καὶ «Συνοδικὸν Κυριακῆς Ὀρθοδοξίας» Τριώδιον).

(5)  Ἐγκύκλιος Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, Μάϊος 1848, σελ. 42-44, 49-50.