ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

            Νέον κροῦσμα Αἱρέσεως εἰς τὸν χῶρον τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἐνεφανίσθη εἰς τὰς ἀρχὰς τοῦ 21ου αἰῶνος, ὑπὸ τὴν κάλυψιν τοῦ Μεσσηνίας Γρηγορίου καὶ τοῦ Κοζάνης Τίτου. Οἱ Ἀρχιαιρεσιάρχαι Λάμπρος Κτενᾶς, Παναγιώτης Ἀλεξόπουλος καὶ Ἱερομόναχος Χρυσόστομος Τζανῆς, ὡς Θεομάχοι, ἀνεβίωσαν τὰς παλαιὰς Αἱρέσεις τοῦ Ἀρειανισμοῦ, τοῦ Νεστοριανισμοῦ, καὶ πάσης φύσεως Χριστομαχίας, Τριαδομαχίας καὶ Ἐκκλησιομαχίας. Παρ᾽ ὅλον ὅτι τὰ αἱρετικά των φρονήματα εἶναι καταδικασμένα ἀπὸ Οἰκουμενικὰς Συνόδους ὡς βλάσφημα καὶ ἐπ᾽ Ἐκκλησίαις ἀνήκουστα, ἠγέρθησαν νὰ τὰ διακηρύξουν μὲ περισσὴν τόλμην αὐτοὶ οἱ Αἱρετικοί, οἱ ὁποῖοι:

 

            -Πιστεύουν ὅτι εἶναι ἀλλοιωτὸν καὶ τρεπτὸν τὸ Πρόσωπον τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ. Τοῦτο ὅμως εἶχε κηρύξει καὶ ὁ Ἄρειος, ὅστις κατεδικάσθη δι᾽ αὐτό, διότι τοῦτο καθιστᾶ ἀλλοιωτὴν καὶ τρεπτὴν τὴν Ἁγίαν Τριάδα, πρᾶγμα ἀντίθεον. Ἡ τροπὴ καὶ ἡ ἀλλοίωσις εἶναι χαρακτηριστικὰ τῆς κτίσεως, ὄχι τοῦ Ἀκτίστου Θεοῦ: «Οὔτε οὖν κτιστόν τι ἢ δοῦλον ἐν τῇ Τριάδι, οὔτε ἐπείσακτόν τι… ἀλλ᾽  ΑΤΡΕΠΤΟΣ καὶ ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΟΣ ἡ αὐτὴ ΤΡΙΑΣ ἀεί» (Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, P.G. 46, 913Α). Ὅταν κηρύσσουν ἀλλοιωτὸν τὸν Ἕνα τῆς Τριάδος, τὸν Υἱόν, καθιστοῦν ἀλλοιωτὰ καὶ τὰ ἄλλα δύο Πρόσωπα: «Ὁ Λόγος ὁ Θεῖος, Ἄτρεπτός ἐστι τὴν Ὑπόστασιν ὡς καὶ τὴν φύσιν, ἢ οὐχί· εἰ μὲν οὖν οὐχί, οὐδὲ πάντη ἁπλοῦς, οὐδὲ ἄφθαρτός φασι, ἀλλ’ οὐδὲ Θεός. Ἔτι μὴν καὶ ὁ Πατὴρ καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, εἰ μὴ ἄρα ἑτέρως ὑφεστήκασιν, τοῖς αὐτοῖς ὑπενεχθήσονται· δυνάμει γὰρ τρεπτοὶ καὶ αὐτοὶ τὰς ὑποστάσεις νοηθήσονται» (Λεόντιος Βυζάντιος, P.G. 86a, 1485Α). Τοῦτο εἶναι Αἱρετικὸν καὶ βλάσφημον, «Διότι ἐγὼ Κύριος ὁ Θεὸς ὑμῶν, καὶ οὐκ ἠλλοίωμαι» (Μαλ. Γ´ 6).

 

            -Πιστεύουν ὅτι μὲ τὴν Σάρκωσιν κάτι προσετέθη εἰς τὸ Πρόσωπον τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου, τὸ ὁποῖον ἀλλοιώθηκε καὶ τροποποιήθηκε. Κατ᾽ αὐτούς, δηλαδή, ἡ ὑπὸ τοῦ Λόγου πρόσληψις τῆς δευτέρας φύσεως, τῆς ἀνθρωπίνης, προεκάλεσεν ἀλλοίωσιν εἰς τὸ Πρόσωπον τοῦ Λόγου. Συνεπῶς, ἀφοῦ κατ᾽ αὐτοὺς ἠλλοιώθη τὸ ἕν Θεαρχικὸν Πρόσωπον, ἡ Ἁγία Τριὰς ἔγινε Δυάς. Ἀφοῦ κατ᾽ αὐτοὺς ἠλλοιώθη ὁ Εἷς τῆς Τριάδος, εἶναι Ἀλλοιωτὰ καὶ τὰ ἄλλα Δύο Πρόσωπα. Ἀφοῦ κατ᾽ αὐτοὺς ἠλλοιώθη ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος, τότε δὲν εἶναι Θεός. Ἀφοῦ κατ᾽ αὐτοὺς ἠλλοιώθη, ὁ Λόγος δὲν εἶναι τοῦ Θεοῦ Υἱός, οὔτε ὁ Πατὴρ ἔχει Υἱόν, οὔτε εἶναι Πατὴρ ὁ Θεὸς Πατήρ. Ἀφοῦ κατ᾽ αὐτοὺς ἠλλοιώθη ὁ Λόγος, ἡ Ἁγία Τριὰς δὲν εἶναι Θεός. Κατὰ τὴν Ἐνσάρκωσιν δὲν ἠλλοιώθησαν αἱ δύο φύσεις, ἡ ἀνθρωπίνη καὶ ἡ Θεϊκή, καὶ ἠλλοιώθη ἡ Θεαρχικὴ Ὑπόστασις τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ καὶ Λόγου; Ἄπαγε τῆς Ἀντιθέου καὶ Ἀντιχρίστου αὐτῶν Βλασφημίας.

 

            -Πιστεύουν ὅτι εἶναι Διαφορετικὸν τὸ Πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὸ Πρόσωπον τοῦ Υἱοῦ. Αὐτὴν τὴν Αἵρεσιν εἶχε κηρύξει καὶ ὁ Νεστόριος. Διὰ τοῦτο, κατεγνωσμένην κηρύττοντες Αἵρεσιν, ἐκπίπτουν τῆς Ἐκκλησίας αὐτόχρημα οἱ νέοι Αἱρετικοὶ Χριστομάχοι ὡς Νεστοριανοί.

 

            -Πιστεύουν ὅτι «σφάλλουν δογματικὰ ὅσοι τοποθετοῦν τὸν Χριστὸν στὴ θέση τοῦ Ἀνάρχου Υἱοῦ καὶ Λόγου». Διακηρύσσουν ἐπισήμως, δηλαδή, ὅτι εἶναι ΑΛΛΟΣ ὁ Χριστὸς καὶ ΑΛΛΟΣ ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἐκήρυττεν ὁ Αἱρετικὸς Νεστόριος.

 

            -Πιστεύουν ὅτι εἶναι Διπλοῦν τὸ Πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς ὅμως ἔχει δύο Φύσεις, ἀλλὰ ὄχι δύο Πρόσωπα, εἶναι διπλοῦς τὴν Φύσιν ἀλλ᾽ οὐ τὴν Ὑπόστασιν, κατὰ τὸν ὅρον τῆς Ἁγίας Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Εἷς Κύριος ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἐν δυσὶ φύσεσι γνωριζόμενος. Οὔτε ἡ Θεϊκὴ φύσις τοῦ Λόγου ἦτο δυνατὸν νὰ ἀλλοιωθῇ κατὰ τὴν ἐνανθρώπησιν οὔτε ἡ Θεαρχική Του Ὑπόστασις: «Ἀλλ᾽ ἀσυνθετώτερον ἰδίωμα τῆς τοῦ Λόγου γέγονεν ὑποστάσεως, πλειόνων ἐπισωρευθέντων ἐν αὐτῇ τῶν ἁπλῶν ἰδιωμάτων μετὰ τὴν σάρκωσιν· ὅπερ οὐδὲ σύνθετον, οὐδὲ τρεπτὴν δείκνυσιν οὔτε τὴν φύσιν οὔτε τὴν ὑπόστασιν αὐτοῦ» (Λεόντιος Βυζάντιος, P.G. 86a, 1485D).

 

            -Πιστεύουν ὅτι τὸ Πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι Προαιώνιον καὶ Ἄναρχον, ἀλλὰ ἔχει χρονικὴν ἀρχὴν ὑπάρξεως, εἶναι 2003 ἐτῶν (ὅπως ἔγραφον τότε). Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι Υἱὸς τοῦ Θεοῦ Πατρός, δὲν εἶναι Θεός, διότι ὅ,τι δὲν εἶναι προαιώνιον, δὲν εἶναι Θεός, οὐδὲ ἐπιτρέπεται ἡ λατρεία του. Ὁ Χριστός, ὅμως, ὃν ἡμεῖς λατρεύομεν, ὁ ἐνανθρωπήσας Θεὸς Λόγος, εἶναι Πρόσωπον Προαιώνιον, Ὑπόστασις ἔχουσα ἄχρονον ἀρχήν. Ἡ ἐν χρόνῳ ληφθεῖσα παρ᾽ Αὐτοῦ ἀνθρωπίνη φύσις δὲν κατέστησε τὴν Θεαρχικὴν Ὑπόστασίν Του μὴ προαιώνιον. Ἀπ᾽ ἐναντίας, ἐν τῇ προαιωνίῳ Αὐτοῦ Ὑποστάσει ὑφίσταται ἡ ἀνθρωπίνη φύσις Του ὡς ἐνυπόστατος: «ὡς ἡ Σὰρξ τοῦ Κυρίου ἐν τῇ ΑΝΑΡΧῼ Αὐτοῦ ΥΠΟΣΤΑΣΕΙ» (Ἅγιος Ἰ. Δαμασκηνός, P.G. 94, 1441Β).

 

            -Πιστεύουν ὅτι «ὁ Χριστὸς μόνον ὡς Σχέδιον εἰς τὴν Βουλὴν τοῦ Θεοῦ εἶναι Προαιώνιος». Ὑποβιβάζουν οὕτω τὴν Θεαρχικὴν Ὑπόστασιν τοῦ Χριστοῦ εἰς τὴν τάξιν τῶν κτισμάτων. Μόνον τὰ κτίσματα μποροῦν νὰ εἶναι ὡς σχέδια εἰς τὴν βουλὴν τοῦ Θεοῦ, καὶ ὄχι ὁ Εἷς τῆς Ἁγίας Τριάδος Χριστός. Συντάσσονται μετὰ τοῦ Ἀρείου καὶ ἀντιτάσσονται πρὸς σύμπασαν τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τοῦ ΘΕΟΥ τὴν ὁμολογοῦσαν, «Καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὸν Μονογενῆ τὸν ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα πρὸ πάντων τῶν αἰώνων. Φῶς ἐκ Φωτός, Θεὸν ἀληθινὸν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ γεννηθέντα, οὐ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῷ Πατρί, δι᾽ οὗ τὰ πάντα ἐγένετο» (Ἱερὸν Σύμβολον τῆς Πίστεως).

 

            -Πιστεύουν ὅτι ἡ διατύπωσις «ὁ Χριστὸς εἶναι Προαιώνιος» εἶναι ἡ ρίζα τῆς οἰκουμενιστικῆς θεωρίας. Ὁ Οἰκουμενισμὸς ὅμως δὲν διεκήρυξε ποτὲ αὐτὴν τὴν Ἀλήθειαν, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Προαιώνιος, Ἀλήθειαν Εὐαγγελικήν, κηρυσσομένην καὶ εἰς τὴν Παλαιὰν καὶ εἰς τὴν Καινὴν Διαθήκην, ἀλλὰ διακηρύσσει ὅτι ἔχει χρονικὴν ἀρχὴν ἡ ὑπόστασίς Του, ὅπως τοῦ Βούδδα, τοῦ Κομφουκίου καὶ τοῦ Μωάμεθ καὶ ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς μᾶς διδάσκει ὅτι εἶναι προαιώνιος: «καὶ νῦν δόξασόν με σύ, Πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί» (Ἰωάν. ΙΖ΄ 5)· «ἐθεώρουν τὸν Σατανᾶν ὡς ἀστραπὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα» (Λουκ. Ι΄ 18)· «πρὶν Ἀβραὰμ γενέσθαι ἐγὼ εἰμί» (Ἰωάν. Η΄ 58)· «ἐγὼ καὶ ὁ Πατὴρ ἓν ἐσμέν» (Ἰωάν. Ι΄ 30)· «ἐγὼ ἐν τῷ Πατρὶ καὶ ὁ Πατὴρ ἐν ἐμοί» (Ἰωάν. ΙΔ΄ 10 & 11)· «ὁ ἑωρακὼς ἐμὲ ἑώρακε τὸν Πατέρα» (Ἰωάν. ΙΔ΄ 9). «Ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου» (Ἰωάν. ΙH΄ 36), «καθὼς ἐγὼ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ εἰμί» (Ἰωάν. ΙZ΄ 16). Παρομοίως καὶ ἀλλοῦ τοῦτο βεβαιώνει ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἀλλὰ καὶ ἡ Ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας πολλάκις ψάλλει «Ἄναρχε Σῶτερ, Χριστὲ ὁ Θεός» (π.χ. Στιχηρὸν Ἑσπερινοῦ Μεταμορφώσεως).

 

            -Πιστεύουν ὅτι «ὅσοι λέγουν ὅτι ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς εἶναι προαιώνιος, κάνουν καὶ τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν του Προαιώνιον». Κατὰ τὴν ἰδίαν λογικήν, ὅταν οἱ ἴδιοι λέγουν ὅτι ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς ΔΕΝ εἶναι προαιώνιος, τότε κάνουν καὶ τὴν Θεϊκήν Του φύσιν ΜΗ Προαιώνιον, ἡ ὁποία ὅμως εἶναι Προαιώνιος. Βεβαίως τὸ ὄνομα «Χριστός», κατὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρας, δὲν εἶναι ὄνομα φύσεως ἀλλὰ προσώπου, δὲν ἀποδίδεται οὔτε εἰς τὴν ἀνθρωπίνην οὔτε εἰς τὴν Θεϊκὴν φύσιν, ἀλλὰ εἰς τὸ Πρόσωπον, ὅπερ ἔστι προαιωνίως Γεννητὸν ἐκ τοῦ Πατρὸς καὶ χρόνῳ ἄναρχον καὶ Ἀναλλοίωτον. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς βεβαιώνει: «Τὸ δὲ «Χριστὸς» ὄνομα τῆς Ὑποστάσεως λέγομεν», καὶ οὐ τῆς φύσεως, ὡς οἱ Αἱρετικοὶ λέγουσι (P.G. 94, 989A καὶ 1469D). Ταὐτὸν καὶ ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας διδάσκει κατὰ τὸν Λεόντιον: «Κοινῶς παρὰ πάντων ὡμολόγηται τὸ «ἄνθρωπος» ὄνομα τὴν φύσιν δηλοῦν, τὸ δὲ «Παῦλος» ἢ «Πέτρος» τὴν ὑπόστασιν· κατὰ δὲ τὸν μακάριον Κύριλλον, τὸ «Χριστὸς» ὄνομα οὔτε δύναμιν ὅρου ἔχει, οὔτε τήν τινος οὐσίαν δηλοῖ…. τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ, κατὰ τὸν διδάσκαλον (Κύριλλον), οὐ φύσιν δηλοῦντος, ἀλλ᾽ Ὑπόστασιν» (P.G. 86b, 1912A). Ἡ δὲ Ὑπόστασις τοῦ Χριστοῦ, τὸ Πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἀληθῶς Προαιώνιος: «Οὐκοῦν, εἰ μή ἐστιν ἕτερος παρὰ τὸν ἐκ Θεοῦ Πατρὸς Λόγον, ὁ ἐκ σπέρματος τοῦ Δαβίδ, λεγέσθω καὶ ΠΡΟΑΙΩΝΙΟΣ» (Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, P.G. 75, 1309Β). «Εἰ δὲ δή τις λέγοι καὶ ΠΡΟΑΙΩΝΙΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥΝ, οὐκ ἂν ἁμάρτοι τἀληθοῦς, εἴπερ ἐστὶν Εἷς Υἱὸς καὶ Κύριος, ὁ Προαιώνιος Λόγος, τὴν ἐν ἐσχάτοις τοῦ αἰῶνος καιροῖς κατὰ σάρκα ἐκ γυναικὸς ὑπομείνας γέννησιν. Ὅτι δὲ ΟΥΚ ΗΛΛΟΙΩΤΑΙ γεγονὼς ἄνθρωπος καθ᾽ ἡμᾶς ὁ Λόγος, διαμεμήνυκε λέγων ὁ Πνευματοφόρος [Ἀπόστολος Παῦλος], Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτός, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (P.G. 75, 1309Β-C). «Οἶδα ΧΡΙΣΤΟΝ ἐκ Μαρίας γεννηθέντα, καὶ οἶδα ΧΡΙΣΤΟΝ ΠΡΟ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ ΟΝΤΑ» (Ἅγιος Χρυσόστομος, P.G. 50, 818). «Εἰ καὶ ἐκ Μαρίας ὑπάρχεις βρέφος, ἀλλ᾽ οἶδά σε Θεὸν ΠΡΟΑΙΩΝΙΟΝ» (Ἰδιόμελον Ὄρθρου Ἑορτῆς Θεοφανείων). «Τῆς αὐτοαληθείας ΧΡΙΣΤΟΥ, ὃς Θεὸς ὢν ΠΡΟΑΙΩΝΙΟΣ» (Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, Περὶ Ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, Λόγος Α΄, Ε.Π.Ε. 1, σελ. 74). « Ἐγώ εἰμι τὸ Α καὶ τὸ Ω, λέγει Κύριος ὁ Θεός, ὁ Ὤν καὶ ὁ Ἦν καὶ ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ» (Ἀποκ. Α´8).

 

            -Πιστεύουν ὅτι «τὴν Ἐκκλησίαν τὴν οἰκοδόμησεν ὁ Χριστὸς καὶ ὄχι ἡ Ἁγία Τριάς, καίτοι ἡ Ἁγία Τριὰς ταυτουργεῖ». Συνεπῶς ὁ Χριστός, κατ᾽ αὐτούς, εἶναι ἕνα ἐξωαγιοτριαδικὸν πρόσωπον, μόνον ἄνθρωπος, καὶ ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι Θεοσύστατος, ἀλλὰ ἀνθρωποσύστατος.

 

            -Πιστεύουν ὅτι «Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ὄχι ἡ Ἁγία Τριάς». Δι᾽ αὐτούς, ὁ Χριστὸς εἶναι ἕνα τέταρτον ἐξωαγιοτριαδικὸν πρόσωπον καὶ ὄχι τὸ δεύτερον πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος· Κεφαλὴ δὲ τῆς Ἐκκλησίας δι᾽ αὐτοὺς δὲν εἶναι ὁ Θεός. Δηλαδή, ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι Θεανθρώπινος Ὀργανισμός, ἀλλὰ μόνον ἀνθρώπινος, χωρὶς Θεόν. Βγάζουν τὴν Ἁγία Τριάδα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν. ΕΠΕΙΔΗ ὅμως ὁ Χριστὸς εἶναι Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ εἶναι Κεφαλὴ κατ᾽ Ἐνέργειαν καὶ κατὰ Χάριν, ἡ δὲ Ἐνέργεια καὶ Χάρις πηγάζει ἐκ τῶν Τριῶν Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος, ταυτουργεῖ γὰρ ἡ Τριάς, ΔΙΑ  ΤΟΥΤΟ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας δὲν μπορεῖ νὰ νοηθῇ μόνος ὁ Χριστός, χωρὶς τὴν συμμετοχὴν τῶν ἄλλων δύο Θεαρχικῶν Ὑποστάσεων, τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ταυτουργεῖ ἡ Τριὰς κατὰ τὸ Δόγμα τῆς Ἀλληλοπεριχωρίσεως, τῆς Μιᾶς Οὐσίας, τῆς Μιᾶς Θελήσεως, καὶ τῆς Μιᾶς Ἐνεργείας τῆς Ὁμοουσίου καὶ Ἀδιαιρέτου Ἁγίας Τριάδος.

 

            -Πιστεύουν ὅτι «δὲν πρέπει νὰ ἀφήσουν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ νὰ περάσῃ εἰς τὰ χέρια τῆς Ἁγίας Τριάδος». Κατ᾽ αὐτούς, ὁ Χριστὸς εἶναι ἀντίπαλος τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ ἔχει ἀνάγκην τῆς βοηθείας των, μὴ τυχὸν καὶ τοῦ πάρει ἡ Ἁγία Τριὰς τὴν Ἐκκλησίαν!!! Δαιμονικὸν τὸ φρόνημά των καὶ ὄχι ἁπλῶς Αἱρετικόν.

 

            -Πιστεύουν ὅτι «Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι ὁ Θεὸς Λόγος, ἀλλὰ ὁ σταυρωθεὶς Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός». Δι᾽ αὐτοὺς εἶναι ΑΛΛΟΣ ὁ Χριστὸς καὶ ΑΛΛΟΣ ὁ Θεὸς Λόγος. Εἶναι λοιπὸν Νεστοριανοί. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅμως, ὁ ὁποῖος δὲν διαφοροποιεῖ τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν ἀπὸ τὸν Θεὸν Λόγον, ἀλλὰ μαρτυρεῖ καὶ κηρύσσει Αὐτὸν Ἀληθῶς ὡς τὸ ἴδιον πρόσωπον, ρητῶς μᾶς διδάσκει ὅτι ὁ Υἱὸς εἶναι ἡ Κεφαλὴ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας: «Εὐχαριστοῦντες τῷ Θεῷ καὶ Πατρὶ… ὃς ἐρρύσατο ἡμᾶς ἐκ τῆς ἐξουσίας τοῦ σκότους καὶ μετέστησεν εἰς τὴν Βασιλείαν τοῦ Υἱοῦ τῆς ἀγάπης αὐτοῦ… ὅς ἐστιν εἰκὼν τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀοράτου, ΠΡΩΤΟΤΟΚΟΣ πάσης κτίσεως, ὅτι ἐν αὐτῷ ἐκτίσθη τὰ πάντα… καὶ αὐτός ἐστι πρὸ πάντων, καὶ τὰ πάντα ἐν αὐτῷ συνέστηκε, καὶ αὐτός ἐστιν ἡ ΚΕΦΑΛΗ τοῦ ΣΩΜΑΤΟΣ, τῆς Ἐκκλησίας» (Κολ. Α´  12-18).

 

            -Πιστεύουν ὅτι «Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ὄχι ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος δὲν ὑπῆρξε ποτὲ Κεφαλὴ καμμίας Ἐκκλησίας». Κατ᾽ αὐτούς, ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι ὁ Μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, καὶ δὲν εἶναι Θεός. Ποῖος, ἄραγε, εἶναι ὁ Πατὴρ τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀπὸ πότε; Οἱ Αἱρετικοὶ εἶναι τελικῶς καὶ παράφρονες.

 

            -Πιστεύουν ὅτι «ἡ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι Θεϊκή». Ἄρα, δι᾽ αὐτούς, ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος εἶναι Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, ΔΕΝ εἶναι Θεός. Δηλαδή, ἡ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀνθρωπίνη, καὶ ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι Θεανθρώπινος Ὀργανισμός, ἀλλὰ μόνον ἀνθρώπινος· δὲν κυβερνᾶται Θεϊκῶς, ἀλλὰ ἀνθρωπίνως. Δὲν δέχονται ὅτι εἶναι Θεϊκὴ ἡ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, διότι, ὅπως λέγουν, «ἐὰν δεχθοῦμε ὅτι εἶναι Θεϊκὴ ἡ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, τότε πᾶμε στὴν Ἁγία Τριάδα». Οἱ μὴ δεχόμενοι ὅμως τὴν Ἁγίαν Τριάδα ὡς Κεφαλὴν τῆς Ἐκκλησίας, δὲν δέχονται οὔτε καὶ τὸν Χριστὸν ὡς Κεφαλήν, διότι ὁ Χριστὸς εἶναι Εἷς τῆς Ἀδιαιρέτου καὶ Ταυτουργούσης Ἁγίας Τριάδος. Αὐτοὶ τελικῶς δὲν ἀνήκουν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ· δὲν εἶναι Χριστιανοί· ὁμιλοῦν δι᾽ ἄλλον Χριστόν.

 

            -Πιστεύουν ὅτι «Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ἀνθρωπίνη φύσις τοῦ Χριστοῦ». Δηλαδή, πιστεύουν: α) ὅτι ἡ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι πρόσωπον, δὲν εἶναι τὸ Θεαρχικὸν Πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ, β) ὅτι ἡ φύσις ἐνεργεῖ ἀπροσώπως, ἢ ὅτι ἡ ἀνθρωπίνη φύσις τοῦ Χριστοῦ εἶναι αὐθυπόστατος καὶ ὄχι ἐνυπόστατος εἰς τὴν ὑπόστασιν τοῦ Θεοῦ Λόγου, καὶ γ) ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι Θεανθρώπινος Ὀργανισμός, ἀλλὰ μόνον ἀνθρώπινος. Αὐτὴ εἶναι Δαιμονικὴ θεωρία!

 

            -Πιστεύουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία, ὡς Κεφαλὴ καὶ Σῶμα, εἶναι κτιστή. Δηλαδή, κατ᾽ αὐτούς, δὲν εἶναι κτιστὰ μόνον τὰ μέλη τοῦ Σώματος, ἀλλὰ καὶ ἡ Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἡ ἐνέργειά της ἡ συνέχουσα τὰ μέλη εἰς Σῶμα Ἓν καὶ εἰς κοινωνίαν μετὰ τῆς Κεφαλῆς. Συνεπῶς, ἀφοῦ κατὰ τὴν θεωρίαν των ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔχει Ἄκτιστον Κεφαλήν, ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἁπλῶς μία ὁμὰς ἀνθρώπων: δὲν ἔχει τὴν Ἄκτιστον Θείαν Χάριν νὰ τοὺς ἑνώνῃ μετὰ τοῦ Θεοῦ καὶ μετ᾽ ἀλλήλων, δὲν εἶναι κάτοχος καὶ πάροχος τῶν Ἀκτίστων Ἐνεργειῶν, δὲν εἶναι Οἶκος Θεοῦ, δὲν ἁγιάζει, δὲν σώζει, δὲν εἶναι Θεανθρώπινος Ὀργανισμός, ἀλλὰ εἶναι μόνον ἀνθρώπινος. Δὲν εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ. Δὲν ἔχει Θεόν. Εἶναι ΑΘΕΟΣ.

 

            -Πιστεύουν ὅτι «τὰ περὶ Ἐκκλησίας Πρωτοπλάστων κ.λπ. εἶναι πλάνες». Δηλαδή, οἱ Προπάτορες Ἀδὰμ καὶ Εὔα δὲν ἦσαν μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ πρὸ τῆς Πτώσεως· δὲν ἦσαν κατὰ Χάριν ἡνωμένοι μετὰ τοῦ Θεοῦ. Τὸ ἀντίθετον ὅμως ἀληθεύει: Ὁ Παράδεισος ἦτο ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ. «Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ὡς ΚΕΦΑΛΗ τῆς ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ τῆς ἐν ΕΔΕΜ, ἦν τὸ κέντρον τῆς Ἐκκλησίας τῶν Πατριαρχῶν…» (Ἅγιος Νεκτάριος, Μελέται Δύο, σελ. 18). Ὁ δὲ Ἅγιος Ἐπιφάνιος ἐν τῷ συγγράμματι αὐτοῦ τῷ Παναρίῳ, λόγον ποιούμενος περὶ Ἐκκλησίας, ἐν τέλει αὐτοῦ λέγει: «νῦν δὲ Πρώτην οὖσαν καὶ Χριστῷ συνημμένην Ἁγίαν Νύμφην [τὴν Ἐκκλησίαν]… ἥτις ἐστὶ σὺν τῷ Ἀδάμ πεπλασμένη, καὶ ἐν τοῖς πρὸ τοῦ Ἀβραὰμ Πατριάρχαις κεκηρυγμένη… ἐν Χριστῷ δὲ ἀναδειχθεῖσα» (Ἅγιος Ἐπιφάνιος, P.G. 42, 772D). «Ἡ νῦν Πίστις ἐμπολιτευομένη ἐν τῇ ἄρτι Ἁγίᾳ τοῦ Θεοῦ Καθολικῇ Ἐκκλησίᾳ, ἀπ᾽ ἀρχῆς οὖσα, καὶ ὕστερον πάλιν ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΕΙΣΑ. Τῷ γὰρ βουλομένῳ φιλαλήθως ἰδεῖν, ἀρχὴ πάντων ἐστὶν ἡ Καθολικὴ καὶ Ἁγία Ἐκκλησία ἐξ αὐτοῦ τοῦ σκοποῦ» (Ἅγιος Ἐπιφάνιος, P.G. 41, 181B).

 

            -Πιστεύουν ὅτι «ὅποιος φρονεῖ ὅτι ὑπῆρχεν ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ πρὸ Χριστοῦ εἶναι ἐκ τοῦ Διαβόλου». Κατ᾽ αὐτούς, δηλαδή, ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἦσαν ἐκτὸς Ἐκκλησίας, καίτοι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐλάλησε διὰ τῶν Προφητῶν, καίτοι ἡ Παλαιὰ Διαθήκη εἶναι Θεόπνευστος, καίτοι ἡ Παλαιὰ Διαθήκη ἀναφέρεται 96 φορὰς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου, τοῦ Θεοῦ, τοῦ Ὑψίστου. Ἡ διακήρυξις αὐτὴ τῶν Ἐκκλησιομάχων ἀποτελεῖ συκοφαντίαν, βλασφημίαν καὶ Αἵρεσιν κατὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ κατὰ τοῦ ἐνοικοῦντος ἐν Αὐτῇ Ἁγίου Πνεύματος. Ἡ Ἐκκλησία ὅμως δὲν ἐκτίσθη τὴν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς, ἀλλ᾿ ἔστι σὺν τῷ Ἀδὰμ καὶ πρὸ τοῦ Ἀδὰμ καὶ πρὸ πάντων τῶν αἰώνων, ὡς ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος ἀπεριφράστως διδάσκει: «Ἡ Ἁγία Καθολικὴ Ἐκκλησία, καὶ Χριστιανισμὸς ὄντως ὠνομασμένος ἀπαρχῆς, καὶ σὺν τῷ Ἀδὰμ καὶ ΠΡΟ τοῦ Ἀδάμ, καὶ προ παντων των αιωνων σὺν Χριστῷ θελήματι τοῦ Πατρὸς καὶ Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ μετὰ πάντων τῶν κατὰ γενεὰν Θεῷ εὐαρεστησάντων πιστευόμενος, καὶ ἐν τῇ αὐτοῦ παρουσίᾳ ἐν κόσμῳ σαφῶς ἀποκαλυφθείς…» (P.G. 42, 784 C-D). Τὴν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς δὲν ἔχομε τὴν ἀρχὴν τῆς ὑπάρξεως τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ τὴν μεγαλειώδη καὶ μεγαλοπρεπῆ ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΝ τῆς ἀπὸ καταβολῆς κόσμου ὑπαρχούσης Ἐκκλησίας Αὐτοῦ. «Ὥστε, ἀδελφοί, ποιοῦντες τὸ θέλημα τοῦ ΠΑΤΡΟΣ ἡμῶν ΘΕΟΥ ἐσόμεθα ἐκ τῆς ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ τῆς ΠΡΩΤΗΣ τῆς ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ, τῆς ΠΡΟ  ΗΛΙΟΥ  ΚΑΙ  ΣΕΛΗΝΗΣ  ΕΚΤΙΣΜΕΝΗΣ… καὶ τὰ βιβλία τῶν Προφητῶν καὶ οἱ Ἀπόστολοι τὴν ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ  ΟΥ  ΝΥΝ  ΕΙΝΑΙ  ΑΛΛ’  ΑΝΩΘΕΝ,  ΗΝ  ΓΑΡ  ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ,  ΩΣ  ΚΑΙ  Ο  ΙΗΣΟΥΣ  ΗΜΩΝ ἐφανερώθη δὲ ἐπ᾽ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν ἵνα ἡμᾶς σώσῃ, ἡ ΕΚΚΛΗΣΙΑ  ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ  ΟΥΣΑ  ΕΦΑΝΕΡΩΘΗ Τῌ  ΣΑΡΚΙ  ΤΟΥ  ΙΗΣΟΥ…» (Ἅγιος Κλήμης Ρώμης, Ἐπιστολὴ Β΄ Πρὸς Κορινθίους, ΙΔ΄).  Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας μας εἰς τὸν Ἡμεροδείκτην τοῦ 1974, ἀκολουθοῦσα τὴν Ὀρθόδοξον Κατήχησιν τοῦ Μητροπολίτου Μόσχας Πλάτωνος, 1765, διδάσκει ὅτι «ἔχει ἡ Ὀρθόδοξος Εὐαγγελικὴ ἡμῶν Ἐκκλησία τὴν ἀρχὴν αὐτῆς ἀπὸ αὐτὴν ταύτην τὴν Ἀρχὴν τοῦ κόσμου» (Ἐκκλησία Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος, Ἡμεροδείκτης 1974, σελ. 67), καὶ «ἡ Ἀποστολικὴ δὲ πάλιν Ἐκκλησία ἦτο ἡ αὐτὴ μὲ τὴν Ἰουδαϊκὴν Ἐκκλησίαν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης κατὰ τὴν οὐσίαν τῆς Πίστεως» (αὐτόθι), καὶ ὅτι «ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐθεμελιώθη ἀπὸ καταβολῆς κόσμου…. Εἶναι Μία μόνη Ἐκκλησία· διότι ἦτο πάντοτε Μία μόνη ἡ Πίστις, Εἷς μόνος Θεμέλιος τῆς Πίστεως, Μία μόνη Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας ὁ Χριστός» (αὐτόθι, σελ. 64).

 

            -Οἱ αἱρετικοὶ αὐτοὶ Θεομάχοι κατηγοροῦν τοὺς Ὀρθοδόξους ὅτι «βγάζουν τὸν Χριστὸν ἀπὸ Κεφαλὴν τῆς Ἐκκλησίας καὶ βάζουν τὴν Ἁγία Τριάδα». Δηλαδή, κατ᾽ αὐτούς, ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι τῆς Ἁγίας Τριάδος ὁ Εἷς, ἀλλὰ τέταρτον ἐξωαγιοτριαδικὸν πρόσωπον. Οἱ Ὀρθόδοξοι ὅμως δὲν πιστεύομεν εἰς ἐξωαγιοτριαδικὸν Χριστόν, οὔτε βγάζομε τὸν Χριστὸν ἀπὸ Κεφαλὴν τῆς Ἐκκλησίας. Χριστὸς ὁ Ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν, τῆς Ἁγίας Τριάδος ὁ Εἷς, μετὰ Πατρὸς καὶ Πνεύματος Ἁγίου, ἐν Μιᾷ Θελήσει καὶ Μιᾷ Ἐνεργείᾳ, ἤγουν ἐν Ταυτουργίᾳ, ἔστι Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας κατὰ Χάριν. Δὲν εἶναι καθ᾽ ὑπόστασιν Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας ὁ Χριστός, ἀλλὰ κατ᾽ Ἐνέργειαν τὴν Ἄκτιστον καὶ Χάριν. Οὔτε εἶναι ὑποστατικὸν ἰδίωμα τοῦ Χριστοῦ νὰ εἶναι Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ Θεῖον αὔχημα καὶ αἰτία Θείας Δόξης. Δὲν εἴμεθα φυσικῶς ἡνωμένοι μὲ τὸν Χριστόν, ὁ ὁποῖος εἶναι Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ κατὰ Χάριν. Ἔργον δὲ Πατρὸς καὶ Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος ἡ Χάρις.  Ἔργον Πατρὸς ἡ Ἐκκλησία, ἐν Υἱῷ συντελούμενον, δι᾽ Ἁγίου Πνεύματος. Ταύτην τὴν Ἀλήθειαν ἡ συγχορδία τῶν Ἁγίων Πατέρων ἐτράνωσεν: «Ὅπου γὰρ ἂν μία τῆς Τριάδος ὑπόστασις παρῇ, πᾶσα πάρεστιν ἡ Τριάς· ἀδιασπάτως γὰρ ἔχει πρὸς ἑαυτήν, καὶ ἥνωται μετ᾽ ἀκριβείας ἁπάσης» (Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος, P.G. 60, 519). «Πᾶσα μὲν Δημιουργία καὶ πᾶσα Πρᾶξις, ἣν ἐνεργεῖν λέγεται Μία τῶν Ὑποστάσεων τῶν Θεαρχικῶν, ΚΟΙΝΟΝ  ΕΡΓΟΝ  ἐστὶ καὶ τῶν ἄλλων» (Μέγας Φώτιος, P.G. 101, 929C). «Δῆλον ὅτι τῆς ΑΓΙΑΣ τε καὶ ΟΜΟΟΥΣΙΟΥ  ΤΡΙΑΔΟΣ, ὡς Ἓν νοεῖσθαι τὸ σύμπαν τῆς ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ  ΣΩΜΑ» (Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, P.G. 74, 557Α). «Ὡς ὄντες λίθοι ΝΑΟΥ  ΠΑΤΡΟΣ, ἀναφερόμενοι εἰς τὰ ὕψη διὰ τῆς μηχανῆς ΙΗΣΟΥ  ΧΡΙΣΤΟΥ, ὅς ἐστι Σταυρός, σχοίνῳ χρώμενοι τῷ ΠΝΕΥΜΑΤΙ  Τῼ  ΑΓΙῼ» (Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος, P.G. 5, 652Β).

 

            Ἐκτὸς αὐτῶν, ἐκήρυξαν καὶ πολλὰς ἄλλας παρεμφερεῖς παρανοϊκάς, φρενοβλαβεῖς καὶ σχιζοφρενικὰς Αἱρέσεις, τὰς ὁποίας μόνον ὁ Ἀντίχριστος καὶ οἱ πρόδρομοί του θὰ διακηρύξουν. Μὲ αὐτὰς τὰς Αἱρέσεις, ἀλλοιώνουν τὴν Ἁγίαν Τριάδα, διαταράσσουν τὰς ἐνδοαγιοτριαδικὰς σχέσεις, ἀποκεφαλίζουν τὴν Ἐκκλησίαν, τὴν ἀποξενώνουν ἀπὸ τὸν Θεόν, καὶ τὴν ἀπογυμνώνουν τῆς Ἀκτίστου Θείας Χάριτος.

 

            Μὲ αὐτὰς τὰς Θεομάχους Αἱρέσεις ὡς φρόνημα, ὁ Μεσσηνίας Γρηγόριος προέβη εἰς Πραξικόπημα καὶ Σχίσμα. Ὅλως παρανόμως καὶ ἀντικανονικῶς, παρὰ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας, τὸν Δεκέμβριον τοῦ 2002 καὶ τὸν Ἰανουάριον τοῦ 2003, ἐτέλεσε μόνος του χειροτονίας ἐπισκόπων, ἀγνοῶν τὸν Ὀρθόδοξον συνεπίσκοπόν του Θεσσαλονίκης Χρυσόστομον, παραβαίνων σωρείαν Ἱερῶν Κανόνων.

 

            Αἱ ἀνωτέρω Αἱρέσεις, οἱ Ἀρχιαιρεσιάρχαι, καὶ τὸ Πραξικόπημα τῶν χειροτονιῶν τοῦ Μεσσηνίας Γρηγορίου Κατεδικάσθησαν καὶ Ἀναθεματίσθησαν ὑπὸ τοῦ Θεσσαλονίκης Χρυσοστόμου διὰ τῆς Ποιμαντορικῆς Ἐγκυκλίου τῆς 3ης Μαρτίου τοῦ 2003, Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁπότε καὶ τὰ Αἱρετικὰ συγγράμματα κατεδικάσθησαν καὶ παρεδόθησαν εἰς τὸ πῦρ καὶ εἰς τὸ αἰώνιον ΑΝΑΘΕΜΑ εἰς ὅλας τὰς ἐνορίας τῆς Ἑλλάδος.

 

            Ὅσοι εὑρίσκονται εἰς πνευματικὴν κοινωνίαν μετὰ τῶν διαδόχων τοῦ Μεσσηνίας Γρηγορίου εὑρίσκονται ἐκτὸς Ἐκκλησίας εἰς τὴν Αἵρεσιν καὶ εἰς τὸ Ἀνάθεμα. Πᾶσα πνευματικὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ ἐπικοινωνία ἢ συμπροσευχὴ μετ᾽ αὐτῶν καὶ τῶν κοινωνούντων αὐτοῖς ἀποτελεῖ ἀπώλειαν τῆς Ὁμολογίας τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ ἀπαγορεύεται.